การยืมภาษา

         การยืมเป็นลักษณะของทุกภาษา ไม่ว่าภาษาใดที่ไม่มีภาษาอื่นเข้ามาปะปน

เมื่อแต่ละชาติต้องมีการติดต่อสัมพันธ์กันมาตั้งแต่อดีตกาลจนเกิดการนําคําหรือลักษณะทางภาษาของอีกภาษาเข้าไปใช้ในภาษาของตน

ประเภทของการยืม

      ๑.ยืมเนื่องจากวัฒนธรรม

          กลุ่มที่มีลักษณะทางวัฒนธรรมด้อยกว่าจะรับเอาวัฒนธรรมจากกลุ่มที่มีความเจริญมากกว่า

       ๒.ยืมเนื่องจากความใกล้ชิด

           การที่สองกลุ่มใช้ภาษาต่างกันร่วมสังคมเดียวกันหรือมีอาณาเขตใกล้ชิดกัน มีความสัมพันธ์กันในชีวิตประจําวันทําให้เกิดการยืมภาษาซึ่งกันและกัน

      ๓.ยืมจากคนต่างกลุ่ม

          การยืมภาษาเดียวกันแต่เป็นภาษาของผู้ใช้ที่อยู่ในสภาพที่ต่างกัน

ประโยชน์ของการยืม

     การยืมทําให้ภาษาเกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย มีอิทธพลต่อวงศัพท์ซึ่งการยืมทําให้จํานวนศัพท์ในภาษามีการเพิ่มพูนเกิดวาระการใช้ศัพท์ต่างๆ กันเป็นคําไวพจน์ คือ คําที่มีความหมายเดียวกัน แต่เราเลือกใช้ตามโอกาสและตามความเหมาะสมทั้งยังมีประโยชน์ในการแต่งบทร้องกรองเพราะมีหลากคํา

ประวัติศาสตร์การยืมคำของไทย

      ภาษาไทยมีการยืมจากภาษาต่างประเทศเข้ามาปะปนเป็นเวลานานแล้ว

แม้ในหลักศิลาจารึกของพ่อขุนรามคําแหงเมื่อปี พ.ศ.๑๘๒๖ ก็ยังปรากฏคํายืมมาจากภาษาบาลีสันสกฤตและเขมรเข้ามาปะปนมากมาย  ประเทศไทยมีการติดต่อกับต่างชาติมาช้านานย่อมทําให้มีภาษาต่างประเทศเข้ามาปะปนอยู่ในภาษาไทยเป็นจํานวนมาก  เช่น เขมร จีน ชวา มลายู ญวน ญี่ปุ่น เปอร์เซีย โปรตุเกส ฝรั่งเศส พม่า มอญ  อังกฤษ

สาเหตุการยืมของภาษาไทย

        ๑.ความสัมพันธ์ทางถิ่นฐาน  การมีอาณาเขตติดต่อหรือใกล้เคียงกันกับมิตรประเทศ

        ๒.ความสัมพันธ์ทางการค้า การติดต่อซื้อขายแลกเปลี่ยนสินค้ากับต่างประเทศ

        ๓.ความสัมพันธ์ทางศาสนาและวัฒนธรรม การเผยแพร่ ศิลปะ วรรณคดี ของต่างประเทศสู่ประเทศไทย

        ๔.การศึกษาและการกีฬา การที่นักเรียนไทยไปศึกษาที่ต่างประเทศทําให้รับวิชาความรู้และวิทยาการมากมาย

        ๕.ความสัมพันธ์ทางการฑูต การเจริญสัมพันธไมตรีซึ่งกันและกัน

ระหว่างไทยกับต่างประเทศ